Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2014

Τι χρειάζεται ένα παιδί και ένας έφηβος με ΔΕΠΥ από τους γονείς του;;



Οι γονείς έχουν τον πιο δύσκολο και σημαντικό ρόλο στην ζωή ενός παιδιού, αγαπούν, υποστηρίζουν και ενθαρρύνουν το παιδί για να μπορέσει ξεπεράσει τα εμπόδια και να έχει την αυτοπεποίθηση που χρειάζεται . Ο υψηλός βαθμός αρνητικής ανατροφοδότησης και αποδοκιμασίας που λαμβάνουν τα παιδιά και οι έφηβοι με ΔΕΠΥ μέσα σε μία μέρα μπορεί να επηρεάσει σημαντικά την αυτοεκτίμηση τους.
Illustration by Reklambyra
Τα παιδιά και οι έφηβοι χρειάζονται:
  • 'Άνευ όρων αγάπη και αποδοχή από την οικογένεια τους.
  • Να γνωρίζουν ότι δεν είναι "ελλειμματικά" στα μάτια των γονιών τους.
  • Εν συναίσθηση, ανοχή και συγχώρεση.
  • Υποστήριξη και ενθάρρυνση.
  • Σαφή όρια και δομή. 
  • Ακριβή, σαφή και λογικοί κανόνες και προσδοκίες.  
  • Θετική παρά αντιδραστική πειθαρχία
  • Συνοχή και λογική, προβάλλοντας τις λογικές συνέπειες των πραγμάτων.
  • Προβλεψιμότητα των προγραμμάτων και των καθημερινών δραστηριοτήτων τους.
  • Υπενθυμίσεις και παρακινήσεις. χωρίς γκρίνια, στριγκλιές, κριτική ή σαρκασμό.
  • Αναγνώριση των όσων κάνουν σωστά.
  • Βοήθεια στην οργάνωση, στην διαχείριση του χρόνου και των δεξιοτήτων μάθησης.   
                                                                                               Σκριάπα Ελένη
                                                                                             Ψυχολόγος- Λογοθεραπεύτρια
                                                                                   Σολωμού 13Α & Περιστάσεως
                                                                                                Νίκαια, Αθήνα
                                                                                                               logoueuxereia@gmail.com                  

 Βιβλιογραφία

1. Schachar, R., & Tannock, R. (2002). Syndromes of hyperactivity and attention deficit. In Child and Adolescent Psychiatry (4th ed.) (eds M. Rutter & E. Taylor ) Oxford : Blackwell.
2. Timmi, S., & Taylor, E. (2004).  ADHD is best understood as a cultural construct. British Journal of Psychiatry, 184, 8-9.